24 de diciembre de 2008

Ayudame a dormir y yo te ayudare a soñar...



“No escojas sólo una parte, tómame como me doy, entero y tal como soy, no vayas a equivocarte. Soy sinceramente tuyo, pero no quiero, mi amor, ir por tu vida de visita, vestido para la ocasión. Preferiría, con el tiempo, reconocerme sin rubor”.
“Paraules d'amor senzilles i tendres. No en sabíem més, teníem quinze anys. No havíem tingut massa temps per aprendre'n, tot just despertàvem del son dels infants.
En teníem prou amb tres frases fetes que havíem après d'antics comediants.
D'històries d'amor, somnis de poetes, no en sabíem més, teníem quinze anys...”

Llegó puntual, como de costumbre… a las 7 menos dos minutos ya estaba llamando a mi puerta…
- ¡Vero! ¿Estás lista para vivir un día inesperado?
- Por supuesto que lo estoy, haber qué tienes entre manos…
- Es una sorpresa, lo sabrás cuando lleguemos…

Subimos al coche dirigiéndonos a no sé donde, en su cara se reflejaba la alegría que sentía en ese momento… y es que aquel día era especial, más especial que los demás…

Al cabo de una hora aproximadamente llegamos a un lugar desconocido para mí…
- Cierra los ojos
- Mmm...- hice un gesto de extrañeza, me puse algo nerviosa
- Vamos, ¿confías en mí?
- Si, claro que confío en ti…
- Entonces cierra los ojos…

Cerré los ojos y apreté fuertemente su mano, tenía bastante curiosidad por lo que había preparado…
- Ya, ¡ábrelos!

Abrí los ojos lentamente, y parpadee una y otra vez hasta creerme lo que tenía ante mis ojos…
- ¿Qué me dices niña? ¿Te gusta lo que ves?
- ¿Qué si me gusta? ¡Es increíble!

Ante mi había una inmensa playa, totalmente desierta, no había nadie alrededor, y junto a mi, un pequeño mantel con una vela, dos copas y una botella de cava…
- Ahora coge una copa, brindemos pequeña. Por todo lo vivido, y lo que nos queda…
- Por todo lo vivido…

Ambos sonreímos mientras intercambiábamos miradas y alguna que otra caricia… Nos sentamos para ver el atardecer cerca de la orilla, la vista era preciosa, y la compañía mejor todavía… fundimos nuestras vidas por un instante, intercambiando todo aquello que en nuestro interior perduraba desde hacia años… unidos, no nos separamos, el viento era incapaz de separar ese momento, un corto momento, para nosotros tan largo…quise que nunca terminara, pero tuvo que terminar, ambos sabíamos que ese era el último día, pero preferíamos no pensar en el mañana…

Cuando el sol se adentró en lo más profundo del mar nos tumbamos a ver salir las estrellas, a ambos nos encantaba mirar al cielo…
- Que bonito es esto ¿no crees?
- Si pequeña, es increíble, y mira que cerca lo tienes para venir más a menudo…

Sonreí tímidamente, me encantaba ese lugar, me encantaba él, todo era tan perfecto que parecía un sueño, pero no, no era un sueño, era real, era él…
- ¿Puedo robarte uno de esos pensamientos que pasan ahora mismo por tu cabeza?
- Sí, tú dirás, ¿qué quieres saber?
- Por saber, quisiera saber muchas cosas, pero ahora sólo me interesa una…
- Adelante, habla…
- No es cuestión de hablar, sino de sentir…

Todo se quedó en silencio por un momento, incluso llegó a tornarse algo incómodo, pero no fue más que un instante, un hermoso instante, poco después la conversación volvió a surgir…
- ¿Te acuerdas cuándo nos vimos por primera vez después de tanto tiempo?
- Sí, estábamos en el puente, cerca de las vías…
- Sí, tú escribías en tu cuaderno mientras yo te observaba oculto entre los árboles pensando si alguna vez habías pensado en saltar…
- Hace unos días no sabía nada de ti, y ahora mírame, míranos, aquí, en la playa, juntos…
- La verdad es que yo no me imaginaba que fuésemos a terminar así… vamos que ni en mis mejores sueños…
- Es que es muy extraño todo…
- Será el duende de la navidad….
- Ja, ja, ja sí, será eso…

Hablamos durante un rato, dejándonos llevar por los impulsos del momento, intercambiando risas, miradas, y todo aquello que una vez soñamos… Paseábamos cerca de la orilla, sintiendo el agua fría acariciando nuestros pies… Sentí algo de frío, pero pronto se me paso, su abrazo fue el mejor de los abrigos…
- “Cuéntale a tu corazón que existe siempre una razón escondida en cada gesto.
Del derecho y del revés uno sólo es lo que es y anda siempre con lo puesto…”
- ¿Te acuerdas?
- Sí- sonreí- es una canción preciosa ¿eh?
- Pues sí… y aquel día, aquel momento… en fin… cuántos recuerdos… tú con la guitarra… ¿cuánto hace que no tocas?
- Uf... demasiado tiempo… la guitarra está en la azotea, llenita de polvo, de vez en cuando acaricio sus cuerdas suavemente, para seguir sintiendo su música, pero ya no hay nada… no queda nada…
- Eso es porque no has probado a sentarte a tocarla, como lo hacías antes… siéntate junto a ella, cojéela y suavemente siente como la música que de ella emana forma parte de ti, siente lo mismo con ella que lo que sientes cuando escribes…
- ¿Te has vuelto poeta?
- No, eso lo escribiste tú, hace ya bastante tiempo, cuando aún eras feliz…

Miradas, gestos, sonrisas… surgidos de la nada, y todo gracias… ¿al destino? Sí, quizá el destino quiso que aquella tarde, en aquel puente, ese niño sonriente y esa niña tímida volvieran a cruzar los caminos que hacía mucho tiempo que estaban perdidos y lejos el uno del otro… Ahora sólo le pido que me ayude a dormir, que yo le ayudaré a soñar...

12 comentarios:

Anónimo dijo...

Veroooo!!!!!!! termino de llegar ahora a casa, bueno no, llegue hace un ratin pero estaba esperando a que actualizaras para ir a dormir,( tenia monillo de leerte, que la de ayer me gusto bastante)...que después de la despedida me entro sueño...
Sabemos los dos que esto es un hasta pronto, porque no quiero separarme mucho tiempo de ti, ya sabes por que....
Mis ojos han visto una cancion en catalán!!! esa cancion de mi serrat! paraules d'amor...Ella qui sap on és, ella qui sap on para.
La vaig perdre i mai més he tornat a trobar-la. Però sovint en fer-se fosc, de lluny m'arriba una cançó.
Velles notes, vells acords, velles paraules d'amor…
Te suena a alguna historia??? A mi si.... =P
Te prometí que volveria por aqui, y aqui me tienes pequeña, y esta vez he venido para quedarme, y con un poco de suerte soy el primero en comentarte este post del que somos protagonistas, tú y yo, siempre tú y yo.....
Pequeña, hasta pronto, ¿Sabes que te quiero? =)

Angelosa dijo...

ay! Vero mi niña que bonito lo que se percibe en esta historia, espero que todo llege a buen puerto, te mereces esto y más.

Un abrazo, y FELIZ NAVIDAD

barca0014 dijo...

Toc, toc!!! Se puede?? Molesto??
Parece que me estoy metiendo en esa playa en la que estabais vosotros y me da verguenzita y toooo....jajjaja
Jooo Vero presentanos a este chico tan simpatico ya que me quiero ir de bodaaa!!!!! jajajajaj.

Que envidia me dais cap...jajajja

Cuidaros los dos.

Biquiños Vero!!!

Salegna dijo...

Aunque no seas muy amiga de estas fiestas, yo no puedo dejar de desearte una ¡Feliz Navidad!
Muchos besos y disfrutalas.

feli dijo...

has pensado que yo no pasaria hoy ?

Bueno el post estupendo , ahora poner en marcha el libro , pos quero estar para que tu me lo firmes , ya sabes , de voy ...

Bueno se que no te va estas fechas, tanpoco a mi pero he pasado , ya te tenia unos dias asi.

te quero princesa , recuerdo el libro , que urge..

que pases um buen dia ...

Besotes

barca0014 dijo...

Paso a desearte FELIZ NAVIDAD!!!!

y UN BUEN 2009!!!

QUE PAPA NOEL TE LLENE DE REGALOS, TODOS LOS QUE TE MERECES!!

BIQUIÑOS VERO!!!!

ISIUS dijo...

Ha sido precioso y tu manera de escribir me supera....
Os he visto, os he visto en la playa, andando junto al mar, sentados en la arena, por mi mente ha pasado una película real que deseo que nunca acabe....
Te deseo lo mejor.
Besazos guapa.

Anónimo dijo...

es tan bonito lo que escribes,Vero,que uno nunca sabe si es real o es ficción,y ahí radica su principal fuerza.Me gusta el rumbo que va tomando tu vida y tus escritos,lo cual alegra mi corazón.Así es la vida ,unas de tan palos y otras te dan el bálsamo de fierabrás.Tú no me entiendes,pero yo sí.Un beso cielo y pasa una feliz Navidad,te lo mereces....Koldo.

Marí dijo...

Ainsss estuve en estado de catalepsia después de leerlo así que mi coment se hizo esperar jajajaja!!.....sábes lo que te he dicho, por aquí me ahorrare lo que pienso porque hay miradas furtivas jajajaja!!.....

Te mereces eso y mucho más así que no te conformes con poco .... tiempo al tiempo...

Anónimo dijo...

vero princsa q siga q siga esa historia q no acabe nunca q no nos cansaremos de leerte mi niña ,precioso lo q escribes x fin felicidad en tus letras ...humm¡¡¡ creo q estas navidades estan siendo cojonudas eh¡¡¡¡jajaja te deseo lo mejor princesita te lo mereces...un besazo enorme.

* Cris * dijo...

Vero, he estado un poco ausente (en mi blog está el motivo) pero he leído todo lo que me he perdido y tengo que decirte, que si hace falta, desaparezco otros cuatro días y vuelvo para que te sigan yendo tan bien las cosas. Disfruta mucho que te mereces todo lo bueno que te pase.

Un besote reina!

Per anar fent gana dijo...

peaso envidia que tengooooooooooo
xiqueta!! ET MEREIXES UN BON SONRIURE!!!
andavant!
BESOTOS Y MAS BESOTOS dejemos de cursilerias besotos en MaYusculas
AUPA VERO!!